|
|
|
|
Jak można ułatwić dziecku adaptację w przedszkolu? – dla rodziców, bo oddają swoje dziecko w ,,obce” ręce Obawy, emocje towarzyszące temu zdarzeniu są naturalne. Chcemy, aby moment przekraczania progu: dom – przedszkole przebiegał jak najłagodniej, w atmosferze bezpieczeństwa i otwarcia na potrzeby. Stąd wziął się pomysł realizowania programu adaptacyjnego. Składają się na niego: spotkania z rodzicami, spotkania z rodzicami i dziećmi w czerwcu i sierpniu ; umożliwienie przebywania w przedszkolu, w określone dni i godziny, w czerwcu, sierpniu i wrześniu (dzieci i rodziców). Tyle proponujemy ze strony przedszkola. Gorąco zachęcamy także państwa do skorzystania z naszych sugestii udzielenia wsparcia własnemu dziecku. Może ono polegać na: – rozmowy o przedszkolu: informowanie dziecka o tym że czas w przedszkolu będzie spędzało w towarzystwie innych dzieci bez rodziców – zabawy w przedszkole – uatrakcyjnianie przedszkola : prawdziwe ale jednocześnie ciekawe przedstawianie przedszkola ( nowe zabawki, różnorodność zabaw i zajęć ) – zostawianie dziecka u zaufanych osób – uczestniczenie w zajęciach klubowych gdzie dziecko będzie miało kontakt z większa ilością osób w tym z rówieśnikami, zajęcia regularne, imprezy okolicznościowe, warsztaty – nauczenie dziecka samoobsługi ; samodzielnego mycia rak, ubierania się, podejmowanie prób samodzielnego zjadania posiłków, samodzielnego korzystania z sedesu, używania papiery toaletowego, wywierania nosa w chusteczkę – zabierania do przedszkola ulubionej maskotki dziecka – jak najczęstsze ,,odwiedzanie” przedszkola – wczesne odbieranie dziecka w początkowym okresie – akceptacja płaczu dziecka ( wykazanie zrozumienia dla takiego sposobu odreagowania stresu ) – odpowiedniego ubierania dziecka do przedszkola : spodnie i spódniczki na gumkę ubierania na ,,cebulkę” (zabezpiecza przed zziębnięciem lub przegrzaniem buty wyjściowe: bezpieczne, łatwe do zakładania, zapinane na rzepy kapcie na gumowej podeszwie, łatwe do założenia Mamy nadzieję, że wspólnie z Państwem przyczynimy się do tego, aby wasze dziecko wkroczyło w ten ważny etap w swoim życiu - jakim jest pobyt w przedszkolu – w sposób łagodny nie zaburzający szczęśliwego, dziecięcego świata. Moje dziecko ma 3 lata Drogi rodzicu! Twoje dziecko osiągnęło imponujący wiek 3 lat. Już nie jest małą, bezbronną istotką zdaną tylko na ciebie. Osiągnęło już pewien poziom rozwojowy. Jako dorosły nie możesz przebyć drogi rozwojowej za dziecko, ono samo musi wspinać się na kolejne szczeble rozwoju. Zadaniem dorosłego jest wspieranie go w tym. Dziecko gromadzi i nazywa doświadczenia oraz uczucia mu towarzyszące. Potrzebuje obecności dorosłego, jego wsparcia. Nie wystarczy dać dziecku zabawkę, trzeba wskazać różnorodne możliwości zabawy nią. Bardzo trafnie określił rolę dorosłego Konfucjusz: Powiedz mi a zapomnę, Pokaż a zapamiętam, Pozwól wziąć udział a zrozumiem. W trudnej sztuce wspomagania dziecka w jego rozwoju ważne jest nie tylko to co trzeba kształtować, ale sposób traktowania, odnoszenia się dziecka przez dorosłego. Oprócz porozumiewania werbalnego bardzo ważne jest porozumiewanie niewerbalne, a więc mimika, gesty i sposób wyrażania emocji. Naśladując dorosłego dziecko uczy się pewnych zachowań i tak np. - jeżeli dorosły cieszy się z każdej wykonanej do końca czynności dziecko nie będzie skłonne do porzucania zajętych zajęć. - Jeżeli dorosły jest radosny, dziecko będzie reagowało w podobny sposób itp. Dotyczy to także sytuacji negatywnych : - jeżeli dorosły krzyczy to i dziecko będzie krzyczało - jeżeli dorosły zwraca się do dziecka podniesionym głosem to i ono tylko taka mowę będzie rozumiało - gdy dorosły okazuje dziecku agresje, to ono uczy się takich właśnie zachowań itp. W pierwszym okresie życia większość dziecięcych zachowań jest regulowana przez dorosłych za pośrednictwem poleceń, okazywanego zadowolenia, karcących uwag. Są to sposoby zewnętrznego kierowania dziecięcym zachowaniem. Rozwój polega na stopniowym przechodzeniu od kontroli do samokontroli. O dojrzałości emocjonalnej dziecka w dużej mierze świadczy to, że potrafi ono : - unikać tego co groźne i szkodliwe - spokojnie czekać na to, czego nie może natychmiast dostać - stosować się do poleceń i spełniać oczekiwania innych Dziecko w wieku trzech lat chce już być samodzielne. Zaczyna się ważny okres w jego życiu charakteryzujący się : - zdobywaniem wiedzy o sobie samym - kształtowaniu poczucia własnej wartości - rozwijaniu zdolności do samo kontroli - dążeniu do niezależności Opisane powyżej umiejętności i osiągnięcia są fundamentem rozwijającego się poczucia własnej tożsamości zwanego też poczuciem własnego ,,Ja”. Kształtowanie własnego wizerunku odbywa się w zwyczajnych sytuacjach życiowych, w kontaktach z dorosłymi, innymi dziećmi, w obcowaniu ze zwierzętami, różnorodnymi przedmiotami. Aby dziecko rozwijało się harmonijnie i osiągało poziom rozwoju adekwatny do swojego wieku ważne są prawidłowe postawy rodzicielskie. Rodzice zbyt restrykcyjni, wymagający absolutnego posłuszeństwa, nie uznający sprzeciwu nie pozwalają dziecku na rozwijanie jego osobowości. Dziecko takie uzależnia swoje postępowanie od nakazów rodzicielskich. Jego inicjatywa jest bardzo ograniczona poczuciem leku przed kara czy niezadowoleniem rodziców. Modna do niedawna strategie wychowawcza polegająca na nie narzucaniu dziecku czegokolwiek w obawie w przed stłamszeniem jego indywidualności oraz wychowanie według zasady ,,rób co chcesz” także nie stwarza dobrych warunków rozwoju. Starcie się woli dziecka i woli dorosłego pomaga dziecku w ukształtowaniu własnej odrębności. Dziecku, któremu wszystko wolno, trudno jest nabyć poczucie własnych granic i możliwości. Ważna jest więc umiejętność mówienia dziecku ,,nie” gdy jest to potrzebne i nie uleganie każdej jego zachciance. W miarę dorastania, nawet przy najlepszej opiece rodzicielskiej, dziecko coraz częściej spotyka się z rzeczywistością, w której doświadcza pewnego stopnia frustracji swoich potrzeb ( nie wszystkie jego życzenia i potrzeby są natychmiast spełniane – np. musi poczekać na posiłek ). Pewna, nieduża doza frustracji uczy dziecko odporności na stresy. Nadmierna opiekuńczość rodziców, wyprzedzanie okazywanych przez dziecko potrzeb, nie stawianie dziecku wymagań odpowiednich do jego wieku opóźnia proces osiągania samokontroli, a w konsekwencji samodzielności. RADY DLA RODZICÓW nie przeciągaj pożegnania w szatni; pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je i wyjdź nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy roztaniu; jeśli zrobisz to choć raz, będzie wiedziało, że łzami można wszystko wymusić pamiętaj! żegnaj i witaj swoje dziecko uśmiechem! Nie wymuszaj na dziecku, żeby zaraz po przyjściu do domu opowiedziało, co wydarzyło się w przedszkolu, to powoduje niepotrzebny stres jeśli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się, żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tato, rozstania z tatą są mniej bolesne nie obiecuj: "jeśli pójdziesz do przedszkola, to coś dostaniesz"; kiedy będziesz odbierać dziecko, możesz dać mu maleńki prezencik, ale nie może to być forma przekupywania kontroluj się co mówisz, zamiast: "już możemy wracać do domu", powiedz: "teraz możemy iść do domu"; to niby niewielka różnica, jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk „LISTA PRÓŚB DZIECKA”: Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Daje mi to poczucie bezpieczeństwa. Nie postępuj tak, abym czuł się młodszy niż jestem. To prawda, ze zachowuję się głupio, żeby udowodnić, że jestem duży. Nie karć mnie w obecności innych. Najbardziej mnie przekonujesz, gdy mówisz do mnie spokojnie i dyskretnie. Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami tego co zrobiłem. Nie przejmuj się zbytnio moimi małymi dolegliwościami. Pomyśl jednak czy nie staram się za ich pomocą przyciągnąć twojej uwagi i zainteresowania. Nie dawaj mi pochopnych obietnic, bo czuję się zawiedziony, gdy później ich nie dotrzymujesz. Postaraj się abym nie wątpił w prawdziwość twych słów. Nie zmieniaj zasad swojego postępowania w zależności od układów. Czuję się wtedy zagubiony i tracę wiarę w ciebie. Przestaję ci ufać. Nie zbywaj mnie, gdy stawiam ci pytania. Tak bardzo potrzebuję rozmowy z tobą. Nie sugeruj, że jesteś doskonała(y) i nieomylna(y). Przeżywam wstrząs widząc, że nie jesteś taka(i). Nie zabraniaj mi eksperymentowania i popełniania błędów. Bez tego nie mogę się rozwijać. Pozwól mi na upadki abym umiał się podnosić i iść dalej.  |